​.TRENI I FUNDIT​

Me trenin e fundit

Po udhetoja ate nate

Ne nje cep te vagonit

Dallova dy sy te arte.

Ato ishin te perlotur

E shume te trishtuar

Ne nje pike te vetme

Rrinin te fiksuar.

Qerpiket e saj te gjate

Larte e poshte leviznin

Me driten e tyre te zjarrte

Zemren fort ma trondosnin.

Me erdhi keq per ato sy

Dhe nuk durova dot

U afrova dhe e pyeta

Perse derdhin lote.

Zerin tim kur e degjuan

Lehte u ngriten larte

Kur mua me veshtruan

Ne shpirt m’u ndez nje flake

Ishin syte e nje vajze

Qe kerkonte pak meshire

Nuk ma tha me fjale

Por i lexova ne fytyre.

Fytyren e kishte te ftohte

E shume te pikelluar

I mungonte nje zemer e ngrohte

Sadopak per ta ngushelluar.

Qe doja ta ndihmoja

Menjehere e kuptoi

Ndihme kur i ofrova

Nje buzeqeshje me dhuroi.

Zemra iu ngroh

Fytyra si yll i ndricoi

Dhe nga syte e shkruar

Loti me nuk i pikoi.

Pikat e fundit te loteve

Neper faqe i mbeten

Nga fjalet e mia

Dalngadale iu treten.

Ne bisede e siper

Me shpjegoi shume pak

Se si prinderit e saj

Jashte e hodhen kete nate.

Kur e pyeta se perse

Nuk donte te me tregonte

Poshti i uli syte

E perseri nisi te lotonte.

Te lutem me trego

Iu dejtova perseri

Cfare i shtryri prinderit

Qe vepruan keshtu me ty?

Kembenguljes time

Ajo nuk i rezistoi

Nje histori shume te trishtushme

Nisi te me tregoje.

Kur pak dite me pare

Ne shtepi dikush kishte shkuar

Dhe prinderve te sai

Doren e saj u kishte kerkuar.

Por prinderit te padrejte

Ndaj sai ishin treguar

Me nje djale qe ajo se donte

Vendosen per ta fejuar.

Ndai kesai padrejtesie

Vajza kishte reaguar

Me nje pergjigje negative

Prindeve iu ishte drejtuar.

Eshte e drejta ime personale

Qe shokun e jetes ta zgjedh vete

Nuk dua nje jete banale

Por dua te jetoi ne realitet.

Ndaj ndjenjave te vajzes

Dicka kishte vepruar

E ne mesin e kesaj nate

Prej shtepie ishte larguar.

Historia e saj trishtuese

Me tronditi thelle ne shpirt

Doren ia shterngova

Dhe e ftova ne shtepi.

I qendrova prane ate nate

Me shpresa duke e ngushelluar

E zemra e saj e vrare

Nuk reshti duke me falenderuar.

Kur mengjesi agoi

Ajo u zgjua shpejt

Me tha tani duhet te shkoj

Ty do te jem borxhli perjete.

Ku do te ikesh tani

E pyeta i hutuar

Te ndjek fatin tim

Mu pergjigje me ze te shuar.

Vertet me erdhi keq

Per ate zemer te pashprese

Ndaj nuk e lejova

Se nuk doja ajo te vdese.

Me fjale te embla iu luta

Qe te qendronte me mua

Lehte ne faqe e putha

Dhe i thashe “Te Dua“

Kur degjoi fjalen te dua

Ajo u ngroh ne shpirt

S’dinte c’te thoshte nga habija

Dy pika loti i rrodhen mbi syte

Me buzet e sai si zjarr

Me peshperit lehte

Ti me sherove zemren e vrare

Perjete e jotja kam me mbete